Haar hand trilt een beetje. Ze is al wat ouder, deze dame. We zitten aan tafel en kijken naar de papieren. Ze heeft een staatje voor mij gemaakt met daar op haar uitgaven. Althans, ze heeft zo goed mogelijk geprobeerd om het op te schrijven. Terwijl we praten merken we dat er een paar dingen vergeten zijn.
Wat haar huishoudboekje betreft; tot nu toe ging het altijd redelijk tot soms even wat minder redelijk. Ze vertelt me dat er best wel eens wat moeilijke momenten zijn en dat ze dan geld moet lenen. Niet bij de bank. Die willen haar geen persoonlijke lening geven. Nee, ze gaat naar een groot en landelijk postorderbedrijf. Daar kan ze geld bestellen. Maar de bedragen die ze per maand moet betalen zijn best hoog, had ze gemerkt. Hoger dan ze had gedacht en eigenlijk is het best lastig op te brengen allemaal. Ze merkt dat ze gaten met gaten begint te vullen. Van haar broer heeft ze met kerst vorig jaar ook geld geleend. En hij vraagt haar nu om het terug te betalen. Ze weet dat ze dat geld niet heeft en ze wil van mij weten of het verstandig is om weer naar het postorderbedrijf te gaan om de lening te verhogen. Ze wil geen wig tussen de familie drijven door haar geldzorgen.
Ze vertelt me dat ze tot nu toe niet één, maar een regiment aan beschermengeltjes heeft gehad. Zoveel is er gebeurd in de afgelopen jaren. Ze hadden waarschijnlijk een continurooster gemaakt, met ploegendienst. Maar waarschijnlijk lopen er nu een paar beschermengeltjes tegen een burn out aan, want de laatste tijd loopt alles minder lekker. De rek is er uit. En dat postorderbedrijf zit haar niet lekker.
Ik zie het aan haar ogen. De zorgen staan in de lijnen in haar gezicht. Ze wil zich zo graag gewoon kunnen ontspannen.
Ik kijk naar het staatje op tafel. Er staan een paar dingen op die meteen mijn aandacht trekken. Vijfenveertig euro per maand aan loterijen. Ik wil een reactie ontlokken en pak een pen en streep de bedragen door. Ze reageert meteen. “Ja, dat weet ik wel, maar als ik nou wel win dan ben ik uit de zorgen.”
Ik pak de maandbedragen er even bij die naar het postorderbedrijf gaan. En ik laat haar zien hoeveel rente ze betaalt, per maand en per jaar. Het postorderbedrijf rekent de maximale jaarlijks toegestane rente; 14%. We rekenen samen uit hoé lang ze moet afbetalen wanneer ze zich precies aan het schema houdt. Dus wanneer ze niet meer betaalt dan strikt noodzakelijk is aan rente en aflossing. Ze schrikt daar van. Dat was echt veel langer dan ze zich had gerealiseerd.
Ik vertel haar dat ze zich niet aan de ondergrens van dat schema hoeft te houden, dus dat ze gewoon meer mag aflossen als dat kan. Dat wist ze niet en ze had ook geen idee hoe dat dan moet. We lopen haar staatje verder langs en bespreken nog een aantal dingen. Ze ziet dat ze, door andere keuzes te maken, geld kan vrijmaken.
We gaan aan de slag. Ik praat met haar over alles wat ze belangrijk vindt en waar ze blij van wordt. Dat is het uitgangspunt van mijn budgetcoaching. Ze vertelt me over haar hobby’s, haar kleinkinderen en haar hondje.
Als ik weg ga geef ik haar huiswerk voor de volgende keer. Daar moet ze om lachen.
We zijn twee afspraken verder. Ze kijkt een stuk vrolijker uit haar ogen nu. We hebben de toeslagen veranderd, ze had recht op een grotere tegemoetkoming dan ze had gedacht. Ze heeft een plan nu en ze droomt hardop van een vakantie. De zon schijnt naar binnen en haar hondje kruipt heel tevreden op haar schoot. We zijn nog niet klaar, maar ze komt er wel.